vrijdag 28 januari 2011

Het is eens wat anders

Zoo Antwerpen

Dineer in een wondere wereld

Azuurblauwe golven. Koraalriffen. Tropische vissen.  Droomt u van zo’n feeëriek kader voor uw bedrijfsevent of familiefeest? Samen met uw gasten duikt u in het vernieuwde Aquarium van de Zoo voor een unieke totaalbeleving. Eerst maakt u een avondwandeling in de sfeervol verlichte slapende Zoo. Daarna trekt u naar het Aquarium, waar klanken en beelden u onderdompelen in een wonderlijke wereld en waar u geniet van een heerlijk diner tussen de vissen.
U weet niet wat u ziet — en al helemaal niet wat u hóórt.
Want dankzij speciale, gesofistikeerde apparatuur hoort u de vissen, kreeften en roggen met elkaar praten. In een spannend en humoristisch audioverhaal (Nederlandstalig). Met de bekende stemmen van o.a. Koen De Graeve, Bruno Vanden Broecke, …
 

Het is eens wat anders !

Neem een duik in het vernieuwde Aquarium.

 

 
 
  • All In Walking Dinner Arrangement € 130 per persoon excl. BTW
  • All In Seated Dinner   Arrangement € 155 per persoon excl. BTW


VIP Aquariumnocturne
  • exclusief kader
  • toegang tot de Zoo na sluitingstijd
  • feeërieke avondwandeling
  • walking of seated dinner – dranken inbegrepen
  • uniek audio-visueel verhaal
  • 1 uur open bar na het diner
  • VIP-vouchers voor uw gasten
  • onthaal & vestiaire
  • parking (1 ticket per 2 genodigden)

Wij bieden u exclusiviteit vanaf 50 personen, de maximumcapaciteit bedraagt 120 personen.
Periode : te organiseren vanaf september t/m medio april, afhankelijk van gewenste startuur.

Exclusief!
Voor u het Aquarium induikt, maakt u eerst nog een exclusieve avondwandeling door de slapende dierentuin.
Contacteer de Zalen van de Zoo voor meer informatie.
T (+32) (0)70 233 354 | E VIP@kmda.org |






vrijdag 14 januari 2011

Kalfsblanquette

Benodigdheden :   ( 4 personen )
  • 800 gr kalfsvlees (schouder, borst of nek)
  • 3 Wortelen
  • kruidentuiltje (tijm, laurier, peterseliestengels)
  • 2 dl Nouilly Prat of droge Martini
  • 2 dl water
  • 1 grote ui
  • 125 gr kleine zilveruitjes
  • 125 gr champignons
  • 20 gr boter
  • 1 kruidnagel
  • beetje gehakte peterselie

Voor de saus
  • 50 gr boter
  • 40 gr bloem
  • 2 dl room
  • peper&zout
Bereiding :
  • Snij het kalfsvlees in kleine stukken en kleur het aan in wat boter,kruid met peper en zout en schep het vlees in een gietijzeren kookpot of een kookpot met dikke bodem.
  • Maak de ui schoon en snij hem in reepjes en kleur deze in het braadvet van het vlees en voeg deze dan bij het vlees
  • Giet het vet uit de pan en blus de pan met de Nouilly Prat en het water, laat even opkoken en roer de bakresten los, giet dit vocht over het vlees.
  • Voeg het kruidentuiltje en de kruidnagel toe
  • het vlees moet net onder staan met vocht, voeg anders nog een beetje warm water, Nouilly toe indien dit niet zo is
  • Zet de pot met een deksel op een zacht vuurtje en laat ongeveer 20 minuten zachtjes koken.
  • Pel de zilveruitjes,maak de  wortelen schoon en snij in plakjes.
  • Doe een beetje verse boter in de pan en bak de zilveruitjes even op en voeg ze bij het vlees
  • Bak de worteltjes even aan in dezelfde boter en voeg deze ook bij het vlees
  • Laat alles nog 10 minuten sudderen
  • Maak de champignons schoon en snij in vieren.
  • Kleur de champignons even in de pan en voeg ze bij het vlees laat nog 5 minuten sudderen
  • Smelt ondertussen de boter in een pannetje en voeg de bloem toe, hou dit apart
  • Zeef het kalfsvlees, vang het vocht op en breng dit aan de kook
  • klop met een garde en voeg het mengsel boter/bloem (roux) al roerend toe, laat eventjes goed doorkoken
  • Voeg er 2 dl room bij en laat nog even warmen, eventjes proeven en eventueel nog een beetje peper en zout toevoegen
  • Giet de saus over het vlees
Serveren met een gekookt aardappeltje en afwerken met gehakte peterselie.
kruiden
Kruidentuiltje voor in de kalfsblanquette

Nog een dessertje ?



maandag 3 januari 2011

Michelin restaurants


 
Modern of klassiek restaurant?

Als hedendaags restaurant ben je bijna verplicht om een keuze te maken. Even wat uitleg voor de leken.
De ‘Klassieke gastronomie’, ontstond in de negentiende eeuw, toen de restaurants opkwamen. Voordien was gastronomie voorbehouden aan de adel en andere rijken die zich een eigen chef konden permitteren. Jules Gouffé zette alles op papier. In het begin van de twintigste eeuw werden zijn recepten door iedereen gevolgd.
Een kok die Gouffé bijna naadloos kopieerde (en er zijn Dame-Blanche aan toevoegde), maakte het boek dat we tegenwoordig als hét standaardwerk beschouwen: Escoffier.
Zijn technieken en combinaties worden op de hotelscholen nog steeds onderwezen.
In de jaren zeventig van de vorige eeuw ontstond de Nouvelle Cuisine, die de keuken een stuk lichter maakte.

 
komen eten
komen  eten


Toen de Nouvelle Cuisine nog nieuw was, stortten vele jonge chefs zich op dit fenomeen. Dat mondde uit in excessen, met bijvoorbeeld één schelpje op je bord.
Het leven kabbelde voort, de gastronomie bleef lange tijd drijven op gevestigde namen, aan het driesterrenfirmament veranderde betrekkelijk weinig.
In België werd de eer verdeeld door Vandecaserie, Wynants, Rommeyer en Bruneau.
De afgelopen vijf of zes jaar schudt de gastronomie op haar grondvesten met de komst van de zogenaamde moleculaire gastronomie. Die heeft niet meer of minder met moleculen te maken dan in de tijd van Gouffé, het is gewoon een naam. Een foute naam overigens, het was  Hervé This die deze naam bedacht. Deze professor aan de Sorbonne ging recepturen en kooktechnieken ontleden en kwam tot de conclusie dat een kok veel van het gedrag der moleculen kon leren.
Waarom kook je een ei op honderd graden? Waarom zet je het vlees koud op om een bouillon te maken? This zette overal vraagtekens bij en kwam  met briljante oplossingen. Maar dat bedoelen we tegenwoordig niet met "moleculaire gastronomie", we bedoelen er iets geheel anders mee.
De Spaanse chef Ferran Adriá ( El Bulli) begon in zijn keuken rare dingen te doen. Omdat zijn restaurant alleen 's zomers geopend was, konden hij en zijn team de wintermaanden besteden aan onderzoek en ontwikkeling. Wat hij deed, was van briljante eenvoud: hij bekeek met welke grondstoffen de grootindustrie werkt. Alle E-nummers zette hij op een rijtje en ging er mee goochelen. De aloude technieken van de traditionele keuken zette hij overboord. Toen hij daarvoor door Michelin werd beloond met drie sterren, ging de hele gastronomische wereld bij hem op verkenning. Om te kopiëren uiteraard.
Even tussendoor, want dat is hier wel essentieel: de rol van Michelin.

dagelijkse kost

Michelin
Deze bandenfabrikant kwam honderd jaar geleden met een magnifieke marketingstrategie. Om veel banden te kunnen verkopen, moest er veel gereden worden in de zojuist uitgevonden automobiel. Met dat vehikel werd nog niet veel gereden, want waar moesten de chauffeurs naar toe? Michelin ging het de voituriers gemakkelijk maken door de reisroute voorspelbaar te maken. De bandenreus ging wegenkaarten maken, zodat men voortaan ergens naar toe kon rijden. En omdat men in die tijd elke honderd kilometer van bougies moest wisselen en banden moest plakken, kwam er een rode gids met daarin alle nuttige adressen. Uiteraard werden er in dit boekje ook eet- en slaapgelegenheden opgenomen, want van reizen krijgt men honger en slaap.
Toen het rode boekje de eetgelegenheden ging beoordelen en sommige adressen met sterren ging bekronen, was de toon gezet. Vanaf dat moment werd Michelin heerser over de beoordeling van goed en kwaad. De driesterrenhuizen, de hoogste categorie, kon je buiten Parijs vooral vinden aan de doorgaande route naar de Middellandse Zee. Want daar reden de automobielen heen wanneer ze banden wilden verslijten. Michelin maakt er geen geheim van. Twee sterren wil zeggen: de omweg waard, waard om banden te verslijten. Drie sterren wil zeggen: de reis waard. Nog meer banden dus.
Michelin was heer en meester en lange tijd veranderde er niet veel.


colruyt


Gault et Millau
Tot twee jonge Franse journalisten, Gault en Millau, een eigen gids gingen maken. Tot overmaat van ramp vonden deze twee knapen een nieuwe stroming en gaven die een nieuwe naam: Nouvelle Cuisine. Op dat moment moet Michelin zwarte sneeuw hebben gezien. Iedereen sprak alleen nog over Gault&Millau en ging bij de ontdekte adresjes van die gids op bezoek. Michelin kon niet anders dan die nieuwe adresjes in het rode boekje opnemen, sterker nog, die nieuwe adresjes kregen veel sterren toebedeeld. Dit alles moet Michelin véél pijn hebben gedaan, de frustratie is er vermoedelijk nog steeds. Terwijl GaultMillau tot een slap aftrekseltje is verworden van wat die gids vroeger was (en Michelin dus zeer tevreden kan zijn), deed men bij de bandenfabrikant precies hetzelfde als de heren Gault en Millau destijds deden: een nieuwe keuken ontdekken. Dat is volgens mij de reden waarom Michelin de "moleculaire keuken" zo overmatig met sterren bekogelt. Het is hún ontdekking, de wereld zal dat weten!
Vandaag
We zijn nu weer in het heden beland. Wat hebben we de laatste vijf jaar gezien? De meeste "klassieke" keukens werd de sterren ontnomen. Er zijn tal van restaurants op te noemen die tot de top behoren, doch weinig of geen sterren meer hebben. Maar anderzijds is er een lawine geweest van sterren voor de "moleculaire".
De eerdergenoemde Ferran Adriá ontdekte niet alleen dat je met industriële poedertjes leuke dingen kunt doen, hij ontdekte ook dat je dit spul in potjes kunt steken om ze tegen hoge prijzen te verkopen. Met de potjes van Adriá maak je mangodooiertjes, schuimpjes, plantaardige kaviaar en ander ongerief.
Kijk, wanneer je eens per  jaar op restaurant gaat om je verjaardag te vieren, dan sta je helemaal paf van een mangodooiertje. Na weken praat je nog over dit wondertje.
Maar wat  moeten zakenmensen die beroepshalve vaak gaan lunchen? Inderdaad, zij  moeten steeds opnieuw een mangodooiertje degusteren.
Ze willen gewoon lekker eten. Een mooie tournedos met daarop een flinke wegsmeltende plak foie gras. Een patrijsje dat in het been tot de ultieme cuisson is gekomen. Een langoustientje dat mij van versheid nog aankijkt. En wat is er mooier dan een Dame Blanche?

Weet u wat ik nog het ergste vind? Niet dat mangodooiertje, ik kan dat ding beleefd laten liggen en achteraf naar de frituur gaan. Het ergste vind ik dat de vakkennis in hoog tempo verloedert.
Jonge mensen (ze willen tegenwoordig al op hun drieëntwintgste chef zijn) hebben berekend dat je statistisch meer kans op sterren hebt wanneer je de poedertjes van Adriá gebruikt. Ze hoeven het vak niet meer te kennen, het lezen van een gebruiksaanwijzing is voldoende om tot haute gastronomie te komen. Weten hoe de cuisson van een duifje moet zijn? Allemaal ouderwets, we flikkeren dat beestje gewoon in een warmwaterbad. Weten hoe je een goede saus zijn binding krijgt en hoe je die mooi kunt laten glanzen? Allemaal achterhaald.
Ach, over een paar jaar zal het helemaal zijn afgelopen met dat moleculaire gedoe, gelukkig zijn de voortekenen al zichtbaar. Aan elke hype komt een einde, dat is nu eenmaal een natuurwet. Michelin zal de bakens wel gaan verzetten, want als iedereen zich gaat vervelen dan wordt de gids vervelend.
Straks zullen we weer echt mogen genieten. Maar wie gaat er dan voor ons koken...?